Zaburzenia psychiczne
Obecnie ogólnie przyjęta definicja zaburzeń psychicznych jest rozumiana jako zespół objawów manifestujących się zrachowaniami lub przeżyciami, wiążącymi się z:
cierpieniem,
niesprawnością rzutującą na funkcjonowanie,
doświadczeniem zwiększonego ryzyka (śmierci, bólu, niesprawności),
ze znaczną utratą swobody.
Według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10) podział zaburzeń psychicznych obejmuje następujące – główne – kategorie diagnostyczne:
organiczne zaburzania psychiczne włącznie z zespołami objawowymi,
zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania (behawioralne) spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych,
schizofrenia, zaburzenia typu schizofrenii i urojeniowe,
zaburzenia nastroju – afektywne,
zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną,
zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi,
zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych,
upośledzenie umysłowe,
zaburzenia rozwoju psychicznego (psychologicznego),
zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym,
nieokreślone zaburzenia psychiczne.
W definicji zaburzeń psychicznych podkreśla się ich wymiar indywidualny (tj. dotyczący pojedynczej osoby. Autorzy klasyfikacji kładą wyraźny akcent na klasyfikowanie zaburzeń, a nie osób, co wyraża się niestosowaniem pejoratywnych określeń w rodzaju: „schizofrenik”, „neurotyk” itp.
Opracowanie: Halina Gurbała - psycholog
